Ο Παναγιώτης Πολυζόπουλος ήταν από τους πρωταγωνιστές των Μετεώρων στη φετινή περίοδο. Ένας ποδοσφαιριστής πολυθεσίτης που φυσικά θα μπορούσε να είχε κάνει ακόμα καλύτερη καριέρα αν δεν είχε έναν σοβαρό τραυματισμό παλαιότερα.
Φέτος κλήθηκε να αγωνιστεί αρκετές φορές ως επιθετικός αν και δεν ήταν η κανονική του θέση αυτή. Πάντως προσπάθησε αρκετά, έχασε αρκετά σίγουρα γκολ, αλλά όταν χρειάστηκε τα κατάφερε και πέτυχε το “χρυσό” γκολ της νίκης με τον Αλμυρό στο 94′ της τελευταίας επίσημης συνάντησης πριν από την διακοπή του πρωταθλήματος.
Ήταν ένα γκολ πιο δύσκολο σε σχέση μ’ αυτά που είχε χάσει, αλλά έτσι είναι η μοίρα των ποδοσφαιριστών, μπορεί να πετύχουν το πιο δύσκολο τέρμα και να χάσουν το πιο εύκολο. Απέναντι στον Αλμυρό το γκολ ήταν πολύ δύσκολο γιατί είχε τον τερματοφύλακα πολύ κοντά του, παρόλα αυτά γύρισε το σώμα του 180 μοίρες και πλάσαρε ιδανικά. Ενώ θα πρέπει να προστθεί κι άλλος συντελεστής δυσκολίας καθώς όλοι νόμισαν ότι ήταν οφ-σάιντ κι ότι πιθανόν δεν θα το πετύχαινε, αλλά δεν ήταν καθώς καλύπτονταν με παίκτη πάνω στην γραμμή που δεν φαίνονταν.
Επίσης να σημειώσουμε ότι ο Παναγιώτης Πολυζόπουλος ήταν ο παίκτης που είχε πετύχει το πρώτο γκολ του πρωταθλήματος για τα Μετέωρα κάνοντας το 1-0 με δύσκολη κεφαλιά από πολύ μακριά στον αγώνα της πρεμιέρας με τον Διαγόρα Στεφανοβικείου.
Με αφορμή την οριστική παραμονή των Μετεώρων στην Γ’ Εθνική το sportskalampaka επικοινώνησε με τον Παναγιώτη Πολυζόπουλο και του ζήτησε να σχολιάσει το γεγονός ότι ουσιαστικά η ομάδα διατηρήθηκε στην κατηγορία και από το δικό του γκολ στον αγώνα πάντα με τον Αλμυρό.
Οι δηλώσεις του Παναγιώτη Πολυζόπουλου ήταν:
“Στο παιχνίδι με τον Αλμυρό υπήρχε τεράστιο άγχος για όλους μας και γενικά υπήρχε άγχος όλη την χρονιά γι’ αυτό και σε μερικά παιχνίδια χάναμε απίστευτες ευκαιρίες. Τα συναισθήματα πάντα ήταν ανάμικτα καθώς ενώ παίζαμε καλό ποδόσφαιρο, δημιουργούσαμε ευκαιρίες, τελικά δεν σκοράραμε και οι βαθμοί δεν ήταν αυτοί που έπρεπε. Το γκολ τώρα που σημείωσα με τον Αλμυρό πέρα από τους βαθμούς που μας έδωσε, μου έκανε να νιώσω απερίγραπτα συναισθήματα, συναισθήματα που μόνο στο ποδόσφαιρο μπορείς να νιώσεις. Μου έχει μείνει η εικόνα του κόσμου να πανηγυρίζει τόσο έντονα στις κερκίδες όπως και όλοι οι συμπαίκτες μου που γίναμε όλοι μαζί ένα κουβάρι. Και φυσικά στο τέλος του αγώνα δεν μπορούσαμε να ηρεμήσουμε με τίποτα από την υπερένταση του αγώνα, αλλά κι από το ξέσπασμα που είχε γίνει απ’ όλους μας. Είχαμε επίσης χάσει τόσα παιχνίδια στο τέλος κι αυτή την φορά ίσως την μοναδική η τύχη ήταν με το μέρος μας. Όμως εκείνο το παιχνίδι το θέλαμε τόσο πολύ, το παλέψαμε τόσο πολύ κι έστω και στην τελευταία φάση θα το κερδίζαμε, όπως δηλαδή έγινε. Πάντως ήταν μια χρονιά που όλη η ομάδα έκανε μια τεράστια προσπάθεια και άξιζε αυτή η προσπάθεια να ανταμειφθεί.”
