Σήμερα δυστυχώς είναι μια μαύρη ημέρα για όλη την χώρα για όλους τους Έλληνες. Ο πόνος και η θλίψη για όλα τα θύματα αυτής της τραγωδίας είναι απερίγραπτος.
Ο πόνος και η θλίψη δεν μετριούνται, αλλά από τη στιγμή που χάθηκαν νεαρά άτομα από την περιοχή μας, που τα είδαμε τις ημέρες των Απόκρεων που ήμαστε φίλοι με τους δικούς τους ανθρώπους, που πριν λίγες ημέρες διασκεδάζαμε μαζί στον ίδιο γάμο, ο πόνος αυτός μεγαλώνει…
Προσωπικά μια ζωή ταξίδευα με τρένα, αλλά από τη στιγμή που άκουσα αυτά για τα προβλήματα που υπάρχουν ούτε έξω από σιδηροδρομικό σταθμό δεν θα περάσω.
Με εκφράζουν και τα αναδημοσιεύω τα περισσότερα στοιχεία από το κείμενο του Νίκου Αθανασίου που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα gazzetta.gr
“Σβήνεις. Γράφεις. Ξαναγράφεις. Ξανασβήνεις. Το μόνο που μένει ίδιο είναι ο πόνος, ο θυμός, το βούρκωμα στα μάτια για μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχει ζήσει αυτός ο τόπος. Κουράγιο και μόνο κουράγιο στις οικογένειες των θυμάτων, μακάρι ο αριθμός των νεκρών να παραμείνει όσο πιο χαμηλά γίνεται και οι τραυματίες να αναρρώσουν το γρηγορότερο και να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Και μέσα σε όλα αυτά, οργή. Απέραντη. Δίχως τέλος. Ειδικά όταν ακούς για «την κατάρα των Τεμπών», τη «κακιά στιγμή», το «ανθρώπινο λάθος». Καμία κατάρα δεν υπάρχει στα Τέμπη, καμία κακιά στιγμή δεν μπορεί να προκύψει όταν δύο τρένα συγκρούονται μετωπικά πάνω στην ίδια γραμμή και το ανθρώπινο λάθος είναι η τέλεια φράση, η τέλεια δικαιολογία για να καλύψει παραλείψεις και δυσλειτουργίες δεκαετιών και να κουκουλώσει τις δεδομένες πολιτικές ευθύνες που υπάρχουν.
Οι οικογένειες που σήμερα θρηνούν για τα παιδιά τους καλά δεν θα γίνουν ποτέ. Με τίποτα. Ό,τι και να ειπωθεί, ό,τι και να γραφτεί, ό,τι και αν αποφασίσει η δικαιοσύνη τα παιδιά δεν γυρίζουν πίσω, οι «πληγές» δεν θα κλείσουν ποτέ. Όλοι εμείς, όμως, που βρισκόμαστε έξω από τον χορό και αύριο μπορεί να βρισκόμαστε και μέσα σε αυτόν ως θύματα της νοοτροπίας που διέπει εδώ και διακόσια χρόνια αυτή την χώρα είμαστε υποχρεωμένοι να απαιτήσουμε απονομή δικαιοσύνης γιατί μιλάμε για ένα έγκλημα ετών.
Από την ώρα της τραγωδίας μάθαμε για τα πάντα. Για όλα τα προβλήματα, για όλες τις δυσλειτουργίες, για όλα τα κακά του σιδηροδρομικού δικτύου, για τα ταχύτατα τρένα που έτρεχαν πάνω σε απαρχαιωμένες ράγες, για τα πάντα. Γιατί όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε η ανάλογη προβολή; Γιατί δεν έγιναν έρευνες και ρεπορτάζ σε κορυφαίο επίπεδο ώστε να σφίξουν τα γάλατα και να κινηθούν οι διαδικασίες προς την σωστή κατεύθυνση. Ως πότε σε αυτή την χώρα θα ασχολούμαστε με μαλακίες στα ΜΜΕ και τα ζητήματα ζωής και θανάτου θα τα κάνουμε γαργάρα και θα τα προβάλλουμε μόνο όταν υπάρχουν νεκροί;
Θα έγραφα «μακάρι να». Μακάρι αυτή η τραγωδία να λειτουργήσει ως «ξυπνητήρι» σε μία σειρά από καταστάσεις που σε αυτή την χώρα λειτουργούν με την λογική του «πάμε και όπου βγει». Να πούμε «ποτέ ξανά». Αηδίες. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Τίποτα. Σε έναν μήνα θα τα έχουμε ξεχάσει όλα. Δυστυχώς. Μήπως άλλαξε κάτι από την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι; Μήπως τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι; Μήπως μάθαμε τίποτα από την τραγωδία στη Μάνδρα; Μήπως μαθαίνουμε ποτέ από τα εγκλήματά μας σε αυτόν τον τόπο; Στα ίδια σκατά θα συνεχίσουμε να ζούμε και να πεθαίνουμε. Πολλές φορές και κατά τύχη…”
