Πέρασαν κιόλας 16 χρόνια…Το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004, εκείνο το μαγικό βράδυ, γράφτηκε η πιο «χρυσή» σελίδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου και πιθανότατα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού γενικά.
Με το «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας να πάλλεται στον ελληνικό ρυθμό, με δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στις εξέδρες, ο Άγγελος Χαριστέας σκόραρε στο 57′ εναντίον της οικοδέσποινας Πορτογαλίας και έβαλε μπροστά στην Ελλάδα στον μεγάλο τελικό.
Οι περισσότεροι υποστηρικτές της ελληνικής εθνικής ομάδας, ακόμα και σήμερα αν τους ρωτήσεις θα σου πουν ότι στον τελικό είχαν μία «υποσυνείδητη σιγουριά» ότι το τρόπαιο θα καταλήξει στα χέρια του Ζαγοράκη, του Καραγκούνη, του Δέλλα, του Νικοπολίδη και των άλλων παιδιών.
Από την άλλη, η πίεση των γηπεδούχων Πορτογάλων που ήδη είχαν ηττηθεί στην πρεμιέρα από την Ελλάδα αυξανόταν στα τελευταία λεπτά. Εκεί χρειάστηκε η…παρέμβαση του Τζίμι Τζαμπ, του γνωστού Καταλανού εισβολέα των γηπέδων, που μπήκε στο Ντα Λουζ, πέταξε φανέλα της Μπαρτσελόνα στον Λουίς Φίγκο και έδωσε πολύτιμα λεπτά ηρεμίας και ανάσες στους Έλληνες διεθνείς.
Τα υπόλοιπα ήταν ιστορία. Ο Μάρκους Μερκ σφύριξε, οι μισοί διεθνείς έπεσαν στο χορτάρι σε έκσταση αλλά και εξουθενωμένοι, ο Αντώνης Νικοπολίδης πεσμένος μπρούμητα στο χορτάρι γελούσε από ευτυχία και ο Ότο Ρεχάγκελ απολάμβανε τον θρίαμβο της ομάδας που δημιούργησε. Μία δημιουργία που ξεκίνησε μετά το ντεμπούτο στον πάγκο της εθνικής Ελλάδας και τον διασυρμό από τη Φινλανδία με 5-1, τον Οκτώβριο του 2001.
Και για όσους λένε ότι αυτά μια φορά μόνο γίνονται, αυτό που θα σημειώσουμε εμείς είναι ότι έτσι έλεγαν για το μπάσκετ με την ανάλογη Εθνική να κερδίζει το Γιουρομπάσκετ και το 2005 μετά το 1987.
Οι μεγάλες επιτυχίες στον αθλητισμό επαναλαμβάνονται παρά το ότι μπορεί να χρειαστεί να περάσουν αρκετά χρόνια. Για την ώρα όμως αναπολούμε αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές που ζήσαμε το 2004.
